Kobylniki (powiat kazimierski)

Kobylniki
wieś
Państwo

 Polska

Województwo

 świętokrzyskie

Powiat

kazimierski

Gmina

Skalbmierz

Liczba ludności (2011)

380[2][3]

Strefa numeracyjna

41

Kod pocztowy

28-530[4]

Tablice rejestracyjne

TKA

SIMC

0267766[5]

Położenie na mapie gminy Skalbmierz
Mapa konturowa gminy Skalbmierz, po prawej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Kobylniki”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Kobylniki”
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego
Mapa konturowa województwa świętokrzyskiego, na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Kobylniki”
Położenie na mapie powiatu kazimierskiego
Mapa konturowa powiatu kazimierskiego, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „Kobylniki”
Ziemia50°19′31″N 20°26′42″E/50,325278 20,445000[1]

Kobylnikiwieś sołecka[6] w Polsce, położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie kazimierskim, w gminie Skalbmierz[7][5].

W latach 1954–1959 wieś należała i była siedzibą władz gromady Kobylniki, po jej zniesieniu w gromadzie Topola. W latach 1975–1998 wieś należała administracyjnie do województwa kieleckiego.

Integralne części wsi[edit | edit source]

Integralne części wsi Kobylniki[7][5]
SIMC Nazwa Rodzaj
1016807 Hołdowiec część wsi
0267772 Jagiełki część wsi
0267789 Ostra Górka część wsi
0267795 Seselów część wsi
0267803 Uściszów część wsi

Historia[edit | edit source]

Kobylniki w wieku XIII „Cobelnic”, wieś w powiecie pińczowskim, parafii Wiślica. W dokumencie z 1253 roku wymienione wśród włości klasztoru w Krzyżanowicach. Wedle zapisów Długosza (Długosz L.B. t.III, s.87, s.104) Wit biskup płocki nadał dziesięciny z Kobylnik kościołowi w Chotlu. Wieś Kobylniki była za Długosza własnością królewską. W r. 1579 pobór płaci tu Stanisław Gnojeński od 12 osad, 15 łanów, 18 ubogich. Rajcy wiśliccy od 2 łanów[8].

W wieku XIX opisano Kobylniki jako wieś w powiecie pińczowskim, gminie Topola, parafii Skalbmierz. Wieś położona na lewo od drogi bitej z Pińczowa do Skalbmierza, a przy drodze ze Skalbmierza do Wiślicy.

W 1827 r. było tu 40 domów, 262 mieszkańców. Posiadała szkołę wiejską.

Dobra Kobylniki według opisu z 1883 roku składają się z folwarków: Kobylniki, Międzygórze, Ostrów zwany także Krepie i Seselów, oraz wsi Kobylniki Krepica, Seselów i Jagiełki. Rozległość dominalna wynosiła 1253 mórg w tym: gruntów ornych i ogrodów mórg 899, łąk mórg 134, lasu mórg 30, zarośle i pastwiska stanowiły mórg 109, nieużytki i place mórg 18. Wieś Kobylniki osad 52, z grunem mórg 237; wieś Krempica osad 25, z grunem mórg 137; wieś Seselów osad 2, z gruntem mórg 10, wieś Jagiełki osad 2, z gruntem mórg 11.[9]

Zabytki[edit | edit source]

Park z XVIII w., wpisany do rejestru zabytków nieruchomych (nr rej.: A.205 z 9.12.1957)[10].

Przypisy[edit | edit source]

  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 55191
  2. Wieś Kobylniki w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2022-03-08], liczba ludności w oparciu o dane GUS.
  3. GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r..
  4. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 486 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  5. a b c TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2015-03-31].
  6. Jednostki organizacyjne gminy Skalbmierz. Urząd Gminy Skalbmierz. [dostęp 2015-03-31].
  7. a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części. „Dziennik Ustaw”. Nr 29, poz. 200, s. 1867, 2013-02-15. Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji. [dostęp 2015-03-20]. 
  8. Kobylniki (1), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 2: Januszpol – Wola Justowska, Warszawa 1902, s. 96.
  9. Kobylniki (4), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IV: Kęs – Kutno, Warszawa 1883, s. 219.
  10. Rejestr zabytków nieruchomych – województwo świętokrzyskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023, s. 15 [dostęp 2015-10-23].